Postanowienie NSA – skarga na zarządzenie pokontrolne WIOŚ

    Postanowienie NSA z dnia 21 kwietnia 2016 r. (II OSK 825/16) – oddalające skargę kasacyjną P. z siedzibą w B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 14 stycznia 2016 r., sygn. akt II SA/Rz 1571/15 odrzucającego skargę w sprawie ze skargi P. z siedzibą w B. na zarządzenie pokontrolne Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Rzeszowie w przedmiocie obowiązku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji do powietrza. W uzasadnieniu postanowienia NSA wskazał:

    „W dniu [...] sierpnia 2015 r. Podkarpacki Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w Rzeszowie (dalej: "PWIOŚ w Rzeszowie") wydał zarządzenie pokontrolne nr [...], które nakładało na P. z siedzibą w B. (dalej: "Spółka") obowiązek podjęcia działań mających na celu wypełnienie obowiązku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji do powietrza z instalacji kotłowni zakładowej i wyznaczało termin przekazania informacji o zakresie zrealizowanych w tym przedmiocie działań na dzień [...] października 2015 r. Zarządzenie powyższe doręczone zostało Spółce w dniu 28 sierpnia 2015 r.”

    „Dnia [...] września 2015 r. Spółka złożyła do PWIOŚ w Rzeszowie pismo zawierające wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa z jednoczesnym wnioskiem o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności. W uzasadnieniu wskazanego wniosku podniesiono, że Prezes Zarządu Spółki w czasie odbioru przedmiotowego zarządzenia przebywał w podróży służbowej, natomiast radca prawny był na urlopie poza granicami kraju. Wymienione osoby zapoznały się z zarządzeniem pokontrolnym dopiero w dniu [...] września 2015 r. Wskazano, że osoba, która odebrała przedmiotową korespondencję od organu źle zrozumiała treść umieszczonego w niej pouczenia odnośnie do sposobu zaskarżenia.”

    „W piśmie z dnia [...] września 2015 r. PWIOŚ w Rzeszowie wskazał, że zarządzenie pokontrolne z dnia [...] sierpnia 2015 r. wydane zostało na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz. U. z 2013r. poz. 286, dalej: "ustawa o IOŚ"), która nie przewiduje środków zaskarżenia wskazanego aktu takich jak zażalenie, odwołanie czy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. W takiej zaś sytuacji znajdzie zastosowanie regulacja art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej P.p.s.a.). Z powyższego względu organ uznał się za nieuprawniony do przywrócenia terminu do złożenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Organ wskazał, że Spółka uchybiła 14 dniowemu terminowi do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z art. 52 § 3 P.p.s.a. i tym samym uniemożliwiła sobie obronę swoich interesów.”

    „Pełnomocnik Spółki w piśmie z dnia [...] października 2015 r. (data wpływu do organu 14 października 2015 r.) za pośrednictwem PWIOŚ w Rzeszowie wniósł skargę na ww. zarządzenie pokontrolne do WSA w Rzeszowie, wnosząc o jego uchylenie w całości.”

    „W odpowiedzi na skargę organ wskazał, że w związku z uchybieniem 14 dniowego terminu do wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa w niniejszej sprawie zaistniała bezwzględna przesłanka odrzucenia skargi.”

    „Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odrzucił skargę Spółki na zarządzenie pokontrolne Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Rzeszowie z dnia [...] sierpnia 2015 r.”

    „Sąd uznał, że sądy administracyjne na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. są właściwe do rozpoznania skargi na zarządzenie pokontrolne PWIOŚ w Rzeszowie z dnia [...] sierpnia 2015 r. Sąd wskazał, że podstawą prawną jego wydania jest art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o IOŚ, zgodnie z którym na podstawie ustaleń kontroli wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wydać zarządzenie pokontrolne do kierownika kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub osoby fizycznej. Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub kontrolowana osoba fizyczna, w terminie wyznaczonym w zarządzeniu pokontrolnym, mają obowiązek poinformowania wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o zakresie podjętych i zrealizowanych działań służących wyeliminowaniu wskazanych naruszeń. Mając na uwadze poglądy orzecznictwa Sąd przyjął, że zarządzenie pokontrolne ma władczy charakter i rozstrzyga indywidualną sprawę konkretnego podmiotu, wpływając na prawa i obowiązki kontrolowanego, a tym samym podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego na podstawie powołanego wyżej art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a.

    „Sąd stwierdził, że skoro zarządzenie pokontrolne jest aktem, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a ustawa o IOŚ nie przewiduje środków zaskarżenia, to w myśl art. 52 § 3 P.p.s.a. skarga może zostać wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub też mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności – do usunięcia naruszenia prawa. Przy czym sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę.

    „Sąd wskazał na terminy czynności podejmowanych przez Spółkę po doręczeniu jej skarżonego zarządzenia kontrolnego i stwierdził, że Spółka nie dochowała terminu do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Podkreślono, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, które ma miejsce już po upływie czternastodniowego terminu z art. 52 § 3 P.p.s.a. jest niedopuszczalne, a zatem i nieskuteczne. Należy je więc traktować na równi z brakiem wezwania. Upływ więc takiego terminu wyłącza możliwość skutecznego zaskarżenia do sądu kwestionowanego aktu.

    „Sąd zwrócił uwagę na okoliczność, iż równocześnie z opóźnionym wezwaniem PWIOŚ w Rzeszowie do usunięcia naruszenia prawa Spółka wystąpiła z wnioskiem o przywrócenie terminu w tym przedmiocie, a organ uznał się za nieuprawniony do jego uwzględnienia. W ocenie Sądu nie może to zmienić rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.”

    „Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie złożyła skarżąca Spółka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając je w całości.”

    „Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.”

    „Zgodnie z art. 52 § 1 P.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia ustawodawca rozumie sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (§ 2). W sytuacji kiedy ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę (§ 3). Z koli z art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. wynika, że Sąd odrzuca skargę, jeżeli wniesienie skargi z innych przyczyn jest niedopuszczalne.”

    „Zestawiając powyższe uregulowania przyjąć należy, że skarga wniesiona bez wyczerpania przewidzianego ustawą trybu zaskarżenia jest niedopuszczalna i jako taka podlega odrzuceniu w oparciu o art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.”

    „Należy zauważyć, że takie zarządzenie pokontrolne, wydane na podstawie przywołanych przepisów ustawy o IOŚ, jest "innym aktem z zakresu administracji publicznej dotyczącym uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa", o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. (tak m.in. postanowienie NSA z dnia 28.02.2008 r., II OSK 216/08, z aprobującą glosą B. Draniewicza, "Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego" nr 6/2009, s. 147 i n.). Stanowi ono konsekwencję stwierdzonych w trakcie kontroli nieprawidłowości. Badanie legalności takiego zarządzenia oznacza konieczność sprawdzenia, czy istniały podstawy do jego wydania, a to z kolei rodzi potrzebę zbadania, czy naruszenia zostały w prawidłowy sposób stwierdzone i dostatecznie wykazane. Ma ono charakter władczy bowiem nakazuje określony sposób zachowania i skierowane jest do określonego indywidualnie kontrolowanego podmiotu. Zatem w istocie spełnia wymogi uznania go za akt administracyjny.

    „Mając to na uwadze oraz okoliczność, że ustawodawca w ustawie o inspekcji środowiska nie przewidział trybu zaskarżania tych zarządzeń pokontrolnych należało uznać, że badanie legalności tych aktów w drodze skargi do sądu administracyjnego można zainicjować stosując tryb z art. 52 § 3 P.p.s.a. Zatem przed złożeniem skargi do sądu administracyjnego należało wezwać na piśmie organ wydający zarządzenie do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności.

    „Jak wynika z akt sprawy zarządzenie pokontrolne, będące przedmiotem skargi w niniejszej sprawie doręczone zostało Spółce w dniu 28 sierpnia 2015 r. Zatem słusznie wskazał Sąd I instancji, że możliwość skutecznego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa istniała do dnia 11 września 2015 r. Skoro Spółka wezwanie takie złożyła w organie dopiero 17 września 2015 r., a więc z sześciodniowym opóźnieniem, należało przyjąć, że uczyniono to po terminie. Czynność dokonana po terminie nie wywiera skutków prawnych a tym samym nie mogła skutkować uznaniem, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa miało miejsce i możliwe jest złożenie skargi do sądu administracyjnego. Ustalenie przez Sąd, że w istocie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie nastąpiło skutkować musiało stwierdzeniem, że nie został zachowany tryb wnoszenia skargi z art. 52 § 3 P.p.s.a. i wniesienie skargi było niedopuszczalne.”

    „Złożenie do PWIOŚ w Rzeszowie wraz z dokonanym po terminie wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa wniosku o przywrócenie terminu dla dokonania tej czynności nie mogło odnieść zamierzonego skutku w postaci przywrócenia terminu bowiem organ nie miał kompetencji w tym zakresie. Stosownie do znowelizowanej ustawą z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. poz. 658 treści art. 52 § 3 P.p.s.a., to Sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę.

    „Jak wynika z treści zaskarżonego postanowienia Sądu I instancji Sąd ten dokonał oceny okoliczności, które mają znaczenie dla ustalenia czy niezachowanie czternastodniowego terminu do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa na zarządzenie pokontrolne nastąpiło bez winy Spółki. Sąd wskazał, że okolicznościami uzasadniającymi brak winy są takie okoliczności, na które strona nie miała wpływu (zewnętrzne) i przy dołożeniu nawet najwyższej staranności w prowadzeniu własnych spraw, przy użyciu wszelkich możliwych środków nie mogła dokonać czynności w terminie, któremu uchybiła.

    „Zdaniem NSA, Sąd I instancji słusznie uznał, że nieobecność Prezesa Zarządu Spółki i radcy prawnego w terminie, w którym możliwe było wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa nie uzasadnia braku winy. Strona mogła i powinna była tak zorganizować pracę by wezwanie zostało sporządzone w przewidzianym do tego terminie. Okoliczność braku osób, które mogły wystąpić z takim wezwaniem sama w sobie nie uzasadnia braku winy.

    „Spółka w skardze kasacyjnej podnosi, że Sąd błędnie przypisał jej winę za uchybienie terminowi do złożenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Twierdzi, że pouczenie zawarte w zarządzeniu pokontrolnym (k. 3 akt administracyjnych) było niejasne i błędnie wskazywało na kolejność czynności koniecznych do wywiedzenia skargi do sądu administracyjnego. W zdaniu 2 pkt 3 pouczenia zawartego w zarządzeniu pokontrolnym z dnia [...] sierpnia 2015 r. stwierdzono, że skargę można złożyć po wyczerpaniu środków zaskarżenia tj. w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi WIOŚ na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa lub w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, w przypadku braku odpowiedzi na wezwanie. W zdaniu trzecim stwierdzono, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa można wnieść do WIOŚ na piśmie w terminie 14 dni od doręczenia zarządzenia pokontrolnego.”

    „Mając na uwadze treść pouczenia przesłanego Spółce stwierdzić należy, że pouczenie to precyzyjnie wskazywało czynności, które należy podjąć w celu zaskarżenia do sądu zarządzenia pokontrolnego (wezwanie do usunięcia naruszenia prawa). Wskazanie, że skargę wnosimy w terminie 30 dni od uzyskania odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa lub w terminie 60 dni od tego wezwania w przypadku braku odpowiedzi nie prowadzi do wniosku, że wezwanie do naruszenia prawa należy sporządzić w tych terminach jak przyjęła Spółka. Bez konieczności posiadania specjalistycznej wiedzy prawniczej można stwierdzić, że terminy 30 dni i 60 dni odnoszą się do wniesienia skargi do sądu a nie do wezwania do naruszenia prawa. Brak stwierdzenia wprost, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa poprzedza złożenie skargi nie czyni pouczenia wadliwym czy niezrozumiałym. Skoro jest informacja, że skargę składamy po wyczerpaniu środków zaskarżenia, to Spółka powinna ustalić co kryje się za tym terminem. Abstrahując od tego wskazać należy, że termin na złożenie wezwania do usunięcia naruszenia prawa został wskazany prawidłowo i wystarczyło dochować tego terminu by otworzyć sobie drogę do zaskarżenia aktu. Kiedy termin ten nie został zachowany, jak ustalił Sąd z winy Spółki, to wezwanie złożone po terminie nie mogło doprowadzić do skutecznego złożenia skargi w trybie art. 52 § 3 P.p.s.a. W tych okolicznościach skarga na zarządzenie pokontrolne była niedopuszczalna bowiem tryb jej wnoszenia z art. 52 § 3 P.p.s.a. nie został zachowany. Twierdzenia Spółki, iż zachowała tryb zaskarżenia przewidziany ww. przepisem są nieuzasadnione.”

    „Stosownie do powyższych rozważań stwierdzić należy, że skarga z powodu nie zachowania trybu jej wnoszenia stała się niedopuszczalna a zatem koniecznym było wydanie postanowienia o jej odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.”

    Całość postanowienia NSA dostępna jest na stronie internetowej:
    http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/A4EC10D329

    Postanowienie WSA w Rzeszowie z dnia 14 stycznia 2016 r. (II SA/Rz 1571/15) – w sprawie ze skargi "A." Sp. z o.o. z siedzibą [...] na zarządzenie pokontrolne [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie obowiązku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji do powietrza. W uzasadnieniu postanowienia WSA wskazał:

    „"A." Sp. z o.o. z siedzibą [...] (dalej: "Spółka") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na zarządzenie pokontrolne [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska (dalej: "WIOŚ") z dnia [...] sierpnia 2015r. nr [...], które nakładało na wymieniony podmiot obowiązek podjęcia działań mających na celu wypełnienie obowiązku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji do powietrza z instalacji kotłowni zakładowej i wyznaczało termin przekazania informacji o zakresie zrealizowanych w tym przedmiocie działań na dzień 16 października 2015 r. Zarządzenie powyższe doręczone zostało Spółce w dniu 28 sierpnia 2015 r.”

    „Dnia 17 września 2015 r. Spółka złożyła u WIOŚ pismo zawierające wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa z jednoczesnym wnioskiem o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności. W uzasadnieniu wskazanego wniosku podniesiono, że Prezes Zarządu Spółki w dacie odbioru przedmiotowego zarządzenia przebywał w podróży służbowej, natomiast radca prawny na urlopie poza granicami kraju. Wymienione osoby zapoznały się z zarządzeniem pokontrolnym dopiero w dniu 14 września 2015 r. Wskazano, że osoba, która odebrała przedmiotową korespondencję od organu źle zrozumiała treść umieszczonego w niej pouczenia odnośnie do sposobu zaskarżenia.”

    „W piśmie datowanym 21 września 2015 r. WIOŚ wskazał, że zarządzenie pokontrolne z dnia [...] sierpnia 2015 r. wydane zostało na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz. U. z 2013r. poz. 286), powoływanej następnie jako "ustawa o IOŚ", która nie przewiduje środków zaskarżenia wskazanego aktu takich jak zażalenie, odwołanie czy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. W takiej zaś sytuacji znajdzie zastosowanie regulacja art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.". Z powyższego względu organ uznał się za nieuprawniony do przywrócenia terminu do złożenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.”

    „Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

    W pierwszej kolejności należy podnieść, że zarządzenie pokontrolne WIOŚ podlega kognicji sądu administracyjnego, uprawnionego do sprawowania kontroli działalności administracji publicznej z mocy art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 ze zm.). Należy go zakwalifikować do innych niż określone w art. 3 § 2 pkt 1 -3 P.p.s.a. (tj. innych niż decyzje administracyjne oraz postanowienia) aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (z wyłączeniem tych podjętych w ramach postępowania administracyjnego). Podstawą prawną jego wydania jest art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o IOŚ, który wskazuje, że na podstawie ustaleń kontroli wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wydać zarządzenie pokontrolne do kierownika kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub osoby fizycznej. Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, kierownik kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub kontrolowana osoba fizyczna, w terminie wyznaczonym w zarządzeniu pokontrolnym, mają obowiązek poinformowania wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o zakresie podjętych i zrealizowanych działań służących wyeliminowaniu wskazanych naruszeń. Należy jeszcze zwrócić uwagę na brzmienie art. 31a ust. 1 ustawy o IOŚ przewidującego odpowiedzialność wykroczeniową w razie niepoinformowania organu IOŚ o zakresie wykonania zarządzeń pokontrolnych albo za niezgodne z prawdą informacje w tym zakresie. Z treści przedstawionych unormowań prawnych orzecznictwo sądowe wyprowadza wniosek, że zarządzenie pokontrolne ma władczy charakter i rozstrzyga indywidualną sprawę konkretnego podmiotu, wpływając na prawa i obowiązki kontrolowanego, a tym samym podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego na podstawie powołanego wyżej art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. [tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z 2.06.2009 r. II GSK 1009/08, postanowienie NSA z 28.02.2008 r. II OSK 216/08, publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl].”

    „Z uwagi na to, że zarządzenie pokontrolne jest aktem, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a ustawa o IOŚ nie przewiduje środków zaskarżenia, to w myśl art. 52 § 3 P.p.s.a. skarga może zostać wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub też mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności – do usunięcia naruszenia prawa. Przy czym sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę.”

    „W niniejszej sprawie zarządzenie pokontrolne WIOŚ doręczone zostało Spółce dnia 28 sierpnia 2015 r., a zatem możliwość wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa istniała do dnia 11 września 2015 r. Tymczasem Spółka wezwanie takie złożyła w organie dopiero 17 września 2015 r., a więc z sześciodniowym opóźnieniem. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, które ma miejsce już po upływie czternastodniowego terminu z art. 52 § 3 P.p.s.a. jest niedopuszczalne, a zatem i nieskuteczne. Należy je więc traktować na równi z brakiem wezwania. Upływ więc takiego terminu wyłącza możliwość skutecznego zaskarżenia do sądu kwestionowanego aktu [por. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Poznaniu z 21.05.2015 r. II SA/Po 117/15, postanowienie WSA w Gliwicach z 16.04.2012 r. II SA/Gl 382/12, publ.: http://orzeczenia.nsa.gov .pl].”

    „W tym miejscu należy wskazać, że wprawdzie równocześnie z opóźnionym wezwaniem WIOŚ do usunięcia naruszenia prawa Spółka wystąpiła z wnioskiem o przywrócenie terminu w tym przedmiocie, a organ uznał się za nieuprawniony do jego uwzględnienia, jednak nie może to zmienić rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Należy bowiem zwrócić uwagę na nowe brzmienie art. 52 § 3 P.p.s.a. (wynikające z treści art. 1 pkt 15 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. poz. 658). Wskazana nowelizacja dodała do poprzedniego brzmienia powołanego przepisu (tj. "Jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa.") zdanie o treści: "Sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę." Korzystając zatem z nowej kompetencji Sąd dokonał oceny kwestii uchybienia przez Spółkę czternastodniowego terminu do wezwania organu o usunięcie naruszenia prawa. Mając na uwadze argumentację strony skarżącej, przedstawioną pierwotnie we wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności w postaci wskazanego wezwania, ponowioną następnie w skardze Sąd uznał, że nie świadczy ona w żadnym razie o braku winy Spółki. Kwestionowane zarządzenie pokontrolne zawierało mianowicie pouczenie odnośnie do sposobu i terminu jego zaskarżenia, a zarzut dotyczący jego niejasności należy uznać za zupełnie nieuzasadniony. Odwrócenie bowiem w pouczeniu kolejności koniecznych do dokonania niezbędnych w zakresie zaskarżenia czynności nie czyni przedmiotowego pouczenia nieczytelnym. Dokładne zapoznanie się z jego treścią umożliwiało więc właściwe odkodowanie tej treści. Również argument odnoszący się do jednoczesnej nieobecności w czasie odbioru zarządzenia pokontrolnego zarówno Prezesa Zarządu Spółki, jak i radcy prawnego nie wskazuje na brak winy strony, która powinna zapewnić taką organizację wewnętrzną, by możliwe było należyte dbanie o własne interesy. Uchybienie terminu jest niezawinione tylko wówczas, gdy nawet przy dołożeniu najwyższej staranności strona nie mogła w terminie dopełnić czynności procesowej. Przeszkody te zatem muszą mieć charakter zewnętrzny i obiektywny, a brak winy w uchybieniu terminu można uznać tylko wtedy, gdy strona nie mogła przeszkody usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (postanowienie NSA z 21.02.2012 r. II GZ 56/12, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Podane więc przez Spółkę okoliczności nie pozwalają na skorzystanie w jej wypadku z dobrodziejstwa przewidzianego w art. 52 § 3 P.p.s.a. i rozpoznanie jej skargi pomimo przekroczenia przewidzianego w tym przepisie terminu. Przeciwnie, świadczą o niedbalstwie strony skarżącej, które nie może przemawiać na jej korzyść.”

    „Skoro więc Spółka niewątpliwie uchybiła czternastodniowemu terminowi na wezwanie WIOŚ do usunięcia naruszenia prawa w związku z wydaniem dnia [...] sierpnia 2015 r. zarządzenia pokontrolnego, a Sąd ocenił, że uchybienie to było przez nią zawinione, to należało skargę odrzucić. Jak już bowiem wyżej zaznaczono, wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, którego dokonano z przekroczeniem przewidzianego do tego terminu należy uznać za nieskuteczne, a zatem nieistniejące. Tym samym nie doszło do wyczerpania w niniejszej sprawie trybu z art. 52 § 3 P.p.s.a., warunkującego skuteczne wystąpienie ze skargą. Podstawę niniejszego orzeczenia stanowi art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 3 P.p.s.a.”

    Całość postanowienia WSA dostępna jest na stronie internetowej:
    http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/7A950225BC

    Aktualności
    • 14
      październik
      Przypominamy o ważnych wydarzeniach z zakresu paliw i emisji, które odbywają się w bieżącym tygodniu: - Green Gas Poland 2024: VI Konferencja Biogazu i Biometanu 14-15.10.2024 w Warszawie - Konferencja Biomasa i paliwa alternatywne w ciepłownictwie 17-18.10.2024 w Lublinie W zakresie paliw gazowych omawiane będą, między innymi takie tematy jak rozwój biogazu i biometanu rolniczego, biogazu z oczyszczalni ścieków i składowisk odpadów, natomiast w zakresie paliw alternatywnych szereg zagadnień związanych z modernizacją polskiego ciepłownictwa w kontekście dekarbonizacji. Organizatorzy zaplanowali wydarzenia w formule łączącej wykłady z warsztatami praktycznymi, prowadzonymi na przykładzie konkretnych instalacji i wdrożonych rozwiązań.
    • 01
      październik
      W przeddzień VIII Konferencji Polskiej Platformy LNG i bioLNG, która odbędzie się 2-3 października w Gdyni przedstawiamy najważniejsze informacje o zmianach zachodzących na rynku paliw gazowych, w szczególności w zakresie zastępowania metanu kopalnego biometanem. W zagadnienie rozpoczynającej się transformacji wprowadza Adam Niklewski Prezes Związku pracodawców Polska Platforma LNG i bioLNG. Wywiad publikujemy na stronie https://wszystkooemisjach.pl/573/lng-i-biolng-wywiad-z-adamem-niklewskim-prezesem-polskiej-platformy-lng-i-biolng-3009
    • 30
      wrzesień
      Artykuły z omówieniem systemu opłat za emisję substancji do powietrza zaktualizowaliśmy o stawki na rok 2025. Strony są dostępne pod adresami: - https://wszystkooemisjach.pl/43/zmiany-stawek-oplat - https://wszystkooemisjach.pl/152/stawki-oplat-za-korzystanie-ze-srodowiska Stawki opłat za emisję w roku 2025 będą wyższe względem roku 2024 średnio o 11,4% (zgodnie z wymaganiem Prawa ochrony środowiska w zakresie zastosowania rocznego wskaźnikowa cen towarów i usług konsumpcyjnych GUS za rok 2023). Podstawę stawek opłat dla roku 2025 stanowi Obwieszczenie Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 28 lipca 2024 r. w sprawie wysokości stawek opłat za korzystanie ze środowiska na rok 2025 (M.P. poz. 794). Zasady stosowania stawek opłat nie ulegają zmianie i są w dalszym ciągu określone rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie jednostkowych stawek opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. poz. 2490).
    NEWSLETTER:
    Jeśli chcesz otrzymywać powiadomienia o nowych artykułach zapisz się
     
    Operat FB
    Katalizatory do redukcji LZO - Katalizator Grupa PONER

    Zapraszamy na tegoroczną edycję szkoleń:

    - Specjalista ds. Emisji 24-25.09.2024

    - Obliczenia rozprzestrzeniania zanieczyszczeń w powietrzu 29-30.10.2024

    - Bilans LZO 26-27.11.2024

    Zobacz komunikaty JRC/ UE-BRITE (IPPC Bureau) / INCITE / Rada Unii Europejskiej / Rada Europejska / US EPA / EEA / NIK / ETO / GDOŚ / GIOŚ / WIOŚ / IOŚ / MKiŚ:

    INCITE: Explore the innovative Techniques

    GIOŚ: Spotkanie organizacyjne w zakresie poważnych awarii dla Inspekcji Ochrony Środowiska (17.10.2024)

    IOŚ: Zaproszenie na konferencję „Rozwój systemu ETS.. 25 października 2024” (17.10.2024)

    NIK: Nieutwardzone drogi w Wielkopolsce to wyzwanie dla gmin (16.10.2024)

    ETO: EU risks falling behind in the race for climate adaptation (16.10.2024)

    IOŚ: zaproszenie na spotkanie Krajowego Programu Współpracy Serwisu Monitoringu Atmosfery Copernicus 23 października 2024 (15.10.2024)

    JRC: INCITE platform out today for submission of clean technologies (15.10.2024)

    EPA [raport za rok 2023 o emisjach gazów cieplarnianych w USA] Releases 2023 Data Collected Under Greenhouse Gas Reporting Program (15.10.2024)

    Rada Unii Europejskiej: Jakość powietrza – Rada ostatecznie zatwierdza surowsze normy w UE (14.10.2024)

    GIOŚ: Stacja monitoringu powietrza w Małogoszczu uruchomiona po modernizacji (14.10.2024)

    INCITE starts work with the iron and steel sector through site visits in Sweden (10.10.2024)

    KOBiZE: Instrukcja wypełniania sprawozdania CBAM na podstawie danych z arkusza wymiany informacji oraz powiadomienie o narzędziu samooceny CBAM (10.10.2024)

    KOBiZE: Metoda wypełniania sprawozdań CBAM w przypadku braku danych rzeczywistych – aktualizacja (10.10.2024)

    WIOŚ w Warszawie: ćwiczenia na terenie zakładu o dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej (08.10.2024)

    EU-BRITE: The Industrial Emissions Directive IED Article 75 Committee gave a positive opinion on the draft Commission Implementing Decision establishing the Best Available Techniques BAT conclusions for the Smitheries and Foundries industry SF (04.10.2024)

    EPA [bezwodny amoniak) Fines Roquette America Inc. of Keokuk, Iowa, for Alleged Chemical Risk Prevention Violations (03.10.2024)

    EPA [jakość powietrza w pomieszczeniach] Honors Home Builders and Raters for Providing Healthier Indoor Air (03.10.2024)

    EPA [migracja LZO z wód gruntowych do budynków] Finalizes Plan to Address Contamination in Buildings at the Meeker Avenue Plume Superfund Site in Brooklyn (02.10.2024)

    EPA [PFAS] Proposes to Expand Public Access to Information on More Than One Hundred PFAS “Forever Chemicals” and Support Needed Pollution Prevention Efforts (02.10.2024)

    WIOŚ w Warszawie: Wyciek chloru na terenie punktu skupu złomu w Wyszogrodzie (01.10.2024)

    EPA [chlor] Requires City of Tolleson, Ariz. to Comply with Chemical Safety Laws (01.10.2024)

    ETO: Greener national agricultural plans still do not match EU targets (30.09.2024)

    ETO: Seeing through the smog around urban pollution (27.09.2024)

    KOBiZE: Metoda wypełniania sprawozdań CBAM w przypadku braku danych rzeczywistych (25.09.2024)

    EPA [bezwodny amoniak] settlement with Superior Farms resolves chemical risk violations at North Denver facility (25.09.2024)

    IOŚ: III spotkanie Krajowego Programu Współpracy Serwisu Monitoringu Atmosfery Copernicus (24.09.2024)

    EPA [HFC] Finalizes Rule to Accelerate American Leadership in Cutting Climate-Damaging Hydrofluorocarbons Used in Refrigeration and Air Conditioning Equipment (23.09.2024)

    Zobacz bieżące artykuły w Atmospheric Environment:

    Impact of urbanized atmosphere-land processing to the near-ground distribution of air pollution over Central Liaoning Urban Agglomeration

    Impact of biomass burning on air quality: A case study of the agricultural region in South Korea

    Interaction between marine and terrestrial biogenic volatile organic compounds: Non-linear effect on secondary organic aerosol formation

    Assessment of VOCs emission inventory in Seoul through spatiotemporal observations using passive and online PAMS measurements

    Zobacz EUR-Lex:

    Zawiadomienie Komisji w sprawie stopniowego wycofywania zachęt finansowych dla indywidualnych kotłów zasilanych paliwami kopalnymi na podstawie wersji przekształconej dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (18.10.2024)

    Sprawozdanie specjalne 15/2024 pt. Przystosowanie się do zmiany klimatu w UE – działania nie nadążają za ambicjami (17.10.2024)

    Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 stycznia 2024 r. w sprawie opracowania kompleksowej europejskiej strategii portowej 2023/2059 (17.10.2024)

    Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 stycznia 2024 r. w sprawie energii geotermalnej 2023/2111 (17.10.2024)

    Decyzja wykonawcza Komisji UE 2024/2666 z dnia 14 października 2024 r. w sprawie uznania, na podstawie art. 31 ust. 2 i 4 dyrektywy UE 2018/2001, że sprawozdanie zawiera dokładne dane do celów pomiaru emisji gazów cieplarnianych związanych z uprawą pszenicy, żyta, kukurydzy, jęczmienia, pszenżyta, buraka cukrowego, rzepaku, trawy polowej i użytków zielonych przeznaczonych do koszenia w Niemczech (15.10.2024)

    Decyzja wykonawcza Komisji UE 2024/2624 z dnia 8 października 2024 r. w sprawie uznania, na podstawie art. 31 ust. 2 i 4 dyrektywy UE 2018/2001, że sprawozdanie zawiera dokładne dane do celów pomiaru emisji gazów cieplarnianych związanych z uprawą rzepaku w Czechach (09.10.2024)

    Decyzja wykonawcza Komisji UE 2024/2626 z dnia 8 października 2024 r. w sprawie uznania, na podstawie art. 31 ust. 2 i 4 dyrektywy UE 2018/2001, że sprawozdanie zawiera dokładne dane do celów pomiaru emisji gazów cieplarnianych związanych z uprawą pszenicy, kukurydzy i rzepaku na Litwie (09.10.2024)

    Decyzja wykonawcza Komisji UE 2024/2630 z dnia 8 października 2024 r. w sprawie uznania, na podstawie art. 31 ust. 2 i 4 dyrektywy UE 2018/2001, że sprawozdanie zawiera dokładne dane do celów pomiaru emisji gazów cieplarnianych związanych z uprawą rzepaku w Danii (09.10.2024)

    Rozporządzenie delegowane Komisji UE 2024/2620 z dnia 30 lipca 2024 r. uzupełniające dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów dotyczących uznania, że gazy cieplarniane stały się trwale chemicznie związane w produkcie (04.10.2024)

    Sprawozdanie specjalne ETO 20/2024: Plany w ramach wspólnej polityki rolnej – bardziej ekologiczne, ale nieodpowiadające ambicjom UE w dziedzinie klimatu i środowiska (01.10.2024)

    Decyzja Komisji z dnia 25 lipca 2024 r. polecająca centralnemu administratorowi rejestru Unii wprowadzenie w rejestrze Unii korekt w tabelach krajowego rozdziału uprawnień Danii, Niemiec, Francji, Chorwacji, Włoch, Litwy, Austrii i Portugalii (30.09.2024)

    Rozporządzenie wykonawcze Komisji UE 2024/2493 z dnia 23 września 2024 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze Komisji UE 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (27.09.2024)