Emisja niezorganizowana – nieszczelności instalacji – metoda 2 (leak/no-leak)

Metoda opiera się na pomiarach zakresu stężeń LZO (VOC) występujących na powierzchni elementów i stanowi bardziej zaawansowaną odmianę metody 1 (metody średnich wartości wskaźników). Pomiar w metodzie 2 ma za zdanie umożliwić zaklasyfikowanie badanego elementu do jednej z dwóch kategorii:

elementy nieszczelne (leak): w przypadku gdy pomiar wskazuje na stężenia LZO (VOC) ≥ 10 000 ppm,
elementy „szczelne” (no-leak): w przypadku gdy pomiar wskazuje na stężenia LZO (VOC) < 10 000 ppm.

Dodatkowe informacje o elementach pozwalają na wybór wartości wskaźnika z jednego z dwóch poziomów (znacznie różniących się). Przykład zestawu wskaźników dla przemysłu syntetycznych związków organicznych SOCMI zawiera poniższa tabela.

źródło: Protocol for Equipment Leak Emission Estimates, US EPA 1995, tabela 2-5

Wskaźniki emisji dla metody 2 określono dla 4 rodzajów instalacji:

przemysłu syntetycznych związków organicznych SOCMI,
rafinerii,
terminali załadunkowych,
przemysłu wydobywczego ropy i gazu.

Oprócz wyników pomiarów metoda 2 wymaga analogicznie jak metoda1 następujących danych:

określenia liczby elementów z poszczególnych rodzajów – „składników” instalacji (zaworów, połączeń, pomp, itd.),
określenia medium dla każdego składnika (gaz, „ciecz lekka”, „ciecz ciężka”),
określenia stężenia TOC w strumieniach,
określenia czasu pracy (obciążenia medium) składników.

Dysponując wynikami pomiarów oraz powyższymi wskaźnikami i ilościami elementów poszczególnych rodzajów (zaworów, połączeń kołnierzowych, itd.) w obrębie poszczególnych strumieni procesowych, wielkość emisji (kg/h) dla każdego z tych strumieni można wyznaczyć według następującej zależności:

E_TOC = (F_G × N_G) + (F_L × N_L); gdzie:

F_G, N_G – wskaźnik emisji i liczba elementów danego rodzaju w obrębie strumienia procesowego dla źródeł o stężeniu ≥ 10 000 ppm,

F_L, N_L – wskaźnik emisji i liczba elementów danego rodzaju w obrębie strumienia procesowego dla źródeł o stężeniu < 10 000 ppm.

Mnożąc sumę wartości otrzymanych dla wszystkich rodzajów elementów przez ich czas pracy w ciągu roku, to jest czas, w którym elementy są „obciążone” medium procesowym, otrzymujemy wielkość emisji rocznej.

Zasady wyznaczania emisji na podstawie metody 2 opisano w Protokole w punkcie 2.3.2.